Tussen de (nu nog) leegstaande panden aan de Hoogstraat in Schiedam ligt, ietwat verborgen, een pareltje. Het is het Stedelijk Museum Schiedam.
Ik ben er te gast tijdens een Open Coffee Netwerkbijeenkomst. Onder het genot van een ‘bakkie pleur’ met – uiteraard – een zoete lekkernij, wissel ik met diverse ondernemers van gedachten en proberen we elkaar – zoals dat op dit soort bijeenkomsten gaat – verder te helpen met advies of opdrachten. We zijn het er unaniem over eens, dat dit een prachtige plek is om te werken en stiekem ook wel om te wonen.
Hier ‘ken’ ’t allemaal…
Na 20 jaar weg te zijn geweest, ben ik aangenaam verrast hoe het ooit toch ietwat verloederde Schiedam lijkt op te krabbelen.
In de korte tijd dat ik hier (weer) woon, ben ik als cultuurliefhebber al meermaals naar prachtige muziek- en filmvoorstellingen geweest in het Wennekerpand, werd ik betoverd tijdens De Parade van het Theater aan de Schie en het grote aantal magische voorstellingen dat ik er dit jaar al mocht zien en ga ik regelmatige lunchen in de mooiste bibliotheek van Nederland die er in ‘mijn tijd’ nog troosteloos bijlag.
En dan zijn er nog de diverse molens, het Jenevermuseum, de chocoladekunst van De Bonte Koe en de ambachtelijke en sfeervolle Jeneverlogies. Allemaal in hartje Schiedam! In de stad wordt door zowel ondernemers, inwoners, en gemeente hard gewerkt om het centrum weer ‘grandeur’ te geven en nu eens uit de alom bekende ‘negatieve’ ranglijsten te komen. Dat lukt aardig. Ik zie dat mensen ‘buiten de lijntjes’ willen denken en ik voel me (weer) verbonden met de stad waar ik geboren werd en me nu als ondernemer gevestigd heb. Hier geldt: “Niet lullen maar poetsen.” Of, zoals een collega ondernemer in mooi Rotterdams verwoordt: “ Je ken wel ouwehoeren over wat er allemaal niet goed is, maar je mot dat zien als ’n kans om je eigen te verbeteren. Creatieve ondernemers kennen hier hun hartje ophalen. En wie ‘anders dan anders’ wil wonen ken alle kanten op hier. In een opgekrapt krot (monument) hier in het centrum of zo’n leuk Zweeds optrekkie als waar jij woont. Hier ken ’t allemaal. Nou toch, niet dan?“
Ik ben het met ‘m eens, dus antwoord ik: “Echt wel!” Ons gesprek wordt onderbroken door gids Fred die ons Schiedamse ‘netwerkcluppie’ door de zalen van het museum gaat loodsen.
Sticky Business maakt de tongen los
“Je mag likken hoor” , zegt plaatsvervangend directeur Theeuwes tegen ons. Ze doelt op de van suiker gemaakte kunstwerken van de tentoonstelling Sticky Business. Een ontzettend mooi ingerichte expositie die je letterlijk en figuurlijk van alle aspecten van suiker en snoepgoed laat proeven. Terwijl we er rondlopen voel ik me net Willy Wonka. Overal suiker, snoep en suikergoed in de prachtigste verschijningen.
Eetbare kunstwerken, en snoepgoed uit alle werelddelen, met daarbij een smakelijk verhaal. Maar ook de soms moeilijke relatie van mensen met suiker en snoep en de minder leuke kanten van suikerwinning (zoals de slavernij) zijn in beeld gebracht. “De een gebruikt suiker/ snoep om belangrijke gebeurtenissen te vieren. Anderen zien suiker als het witte gif, dé grote vijand voor onze gezondheid. Er zijn ook mensen die het erg spannend vinden om te zien hoe mensen zich (te) vol proppen of aparte dingen met hun lijf doen waar suikergoed aan te pas komt. Voor ‘Sticky Business’ moet je wel ‘open minded’ zijn en anders durven kijken, zegt Fred, want we belichten alle kanten. Geen ‘sweet talk’ als je begrijpt wat ik bedoel”. Een man naar mijn hart.
Ik vind het mooi, dat het museum zich heeft ingespannen om een spraakmakende tentoonstelling neer te zetten, die letterlijk en figuurlijk de tongen losmaakt. Buiten de lijntjes denken past kennelijk niet alleen bij mij, maar ook bij Schiedam, waar ik me als gezegd na al die jaren echt weer thuis voel. Ik denk dat culturele instellingen met een ‘aanpakkersmentaliteit’ en een flinke dosis lef en creativiteit het (gelukkig), ondanks de teruglopende fondsen, nog lang vol zullen houden.
Ik krijg spontaan trek als ik rond lunchtijd door de laatste twee zalen heen hobbel. Het ruikt er naar chocolade en drop. En bij de stalagmieten en stalagtieten van bijenwas en de geur van honing, besluit ik dat het welletjes is geweest, Gauw een broodje eten voordat ik mijn tanden echt in één van de beelden zet.
Aan de overkant bij Monopole (een oude bioscoop uit 1921) me nog wel even gauw inschrijven voor ‘Het Feest der Leegstand’. Want in deze stad lijkt het kansdenken geboren en is nog genoeg te doen!
Smaakvolle groet,
Stefanie Couwenberg
BDL (Buiten de Lijntjes) Communicatie & Training
www.denkbdl.nl
P.S: Ook op zoek naar creatieve oplossingen voor ogenschijnlijk ingewikkelde uitdagingen? Ik help je graag verder.
